Як званілі ўсе званіцы –
сонцы падалі ў крыніцы.
Бог зь нябёсаў паглядаў,
а ці тую табе даў.
Як ня тую, мой жаўнеру,
не на шчасьце, не на веру,
дык тады вазьмі ты сьмерць –
у нявестах яе сьцьвердзь.
Хлопцу на шляху ня лёсіць –
долі, горды, ён ня просіць.
Ён каня свайго сядлае
ды харугву падымае.
Не абняць больш мілай плечы –
моцы не стае на сечы.
Вою – ніцма на зямліцу,
а душы яго – ў грамніцу.
Мой ты Божа, барані,
ў чыстым полі – два кані,
у нябёсах – два імі.
Мой ты Божа, барані.
I прыйшла юдоль на поле –
вольнай вольніцаю ў волю:
рукі скрыжаныя ў злом,
валасы – цяжкім вузлом, –
каб забраць ад злых дымоў
ваяра свайго дамоў.
...Узрастаў чырвоным клён –
на хлапчыне быў праклён.
Ой ты лёсе, барані,
ў чыстым полі – два кані,
у нябёсах – два імі.
Ой ты лёсе, барані.
5.X.2004.
|
|
